Hande Orhon Özdağ

Şubat ayında yaşadığımız depremler ve seçim hazırlıkları nedeniyle Türkiye o kadar hareketli günler geçiriyor ki bazı önemli uluslararası gelişmeler gündemde yeteri kadar tartışılmıyor. Bu

Şubat 2023, hiç kuşkusuz, var olduğumuz sürece unutamayacağımız bir ay oldu. Anlatacak, yazacak, düşünecek çok şey var. İçimize anlattığımız, içimize yazdığımız ve sessizce düşünüp,

2023, evet yeni bir yıla girdik. İyisiyle kötüsüyle, eğrisiyle doğrusuyla bir yılı daha geride bıraktık. Ama 2023’ü hala bekliyoruz. Çünkü 2023 yalnızca bir yıl

Üçüncü Dünya Monologları yazı dizisinin bu son yazısında Üçüncü Dünyacılık tartışmaları çerçevesinde, Türkiye’nin dış politik olanak ve kısıtlılıkları konusunda kalem oynatacağım. Bu konuyu özellikle

Bu yazı dizisinde şimdiye kadar Üçüncü Dünyacılığın, ne olup ne olmadığı, kazanımları ve başarısızlıkları üzerine bir tartışma sunmaya çalıştım. Bu yazıda ise günümüzde “üçüncü

  Üçüncü Dünyacılık da Bağlantısızlık da taşıdıkları potansiyele rağmen dünya sahnesinde yeterince kalıcı ve etkin olamadı. Yazı dizisinin bu yazısında Üçüncü Dünyacılığın kısıtlarını tartışmak

Dizinin bu yazısında “Üçüncü Dünyacılık” ve “Bağlantısızlık” kavramlarına ve Türkiye’nin öncü Üçüncü Dünyacılığına odaklanacağız. Her ikisi de Soğuk Savaş döneminin eseri olan bu iki

Bu dönem Başkent Üniversitesi’nde “Üçüncü Dünya” dersi verdim. Türkiye’de siyaset bilimi ve uluslararası ilişkiler bölümlerinde bölge çalışmaları yakın zamana kadar çok dar kapsamlıydı. Bölge

Kar, balık ve bürokrasi gündeminden sıyrılamadığımız için yeni dış politika doktrini enine boyuna tartışılamadı. Türkiye, “sorunsuz çember” doktrini ile, Ermenistan, İsrail, Mısır ve Libya

  Dünya küçüldükçe zaman daha hızlı akıyor. Yıllar, eskiden on yıllarda anca gerçekleşen olaylara tanıklık ediyor ve küçüldükçe dünya, sorunlar büyüyor. 2021 de böyleydi.