Oğuz Oyan

Hayır, AKP-Cemaat ilişkilerinin üçüncü perdesinden bahsetmiyoruz; konumuz AB-AKP ilişkilerinin üçüncü perdesi. Oyunun birinci perdesinde (2002-2007), AKP için AB hedefi kendi siyasi konsolidasyonuna yöneliktir. AB’ye

Diyarbakır buluşmasının birinci boyutu, Erdoğan-Davutoğlu’nun gözü kara ve tahripkar dış politikasıyla girilen zincirleme açmazlardan kurtulmak için yeni dış ilişkiler geliştirme mecburiyetidir. Mısır ve Suriye’den

Türkiye siyasetini biçimlendirmeye heveslenen iç ve dış çevreler, 1980 darbesinden itibaren birbirinin simetriği iki büyük partili bir siyasal sistem oluşturmaya çalıştılar. Türkiye siyasetinin çok

Türkiye hızlı bir tükenme içinde. Hem yatırım stokları aşınıyor hem insani sermayesi. Milli gelire oranla hem sanayi kapasitesi küçülüyor, hem tasarruf oranları. Tasarruf oranı

12 Eylül askeri diktası, ülkenin siyasi ve ekonomik yönünü hegemon gücün çıkarları ekseninde yeniden belirledi. ABD güdümlü bu müdahale, 12 Mart 1971’den farklı olarak,

Savaş, kapitalizm öncesi toplumlardan beri, bir dış artık ürün sağma düzeneği olarak işe yarar. Fetihçi devletler, öncelikle başka toplumların artık ürününe, ülkelerinin değerli madenlerine

Türkiye 31 Mayıs sonrasında despotizme karşı halkın başkaldırısı günlerini yaşadı, yaşıyor. Bu başkaldırının toplumsal ve siyasal kazanımları henüz tüm sonuçlarıyla ortaya çıkmamış olsa da

Tayyip Erdoğan ve radikal İslamcı hareket, iktidarı İstanbul’da tattı. 2002’de iktidarını Türkiye sathına taşıdı. Öyle görünüyor ki iktidarını da İstanbul’da bırakacak. Erdoğan iktidarı, 2002-2010

2005’ten beri şu Sosyalist Enternasyonal (SE) ile CHP arasındaki doku uyuşmazlığı üzerine yazıyorum. Aslında sorun daha derinlerde, Avrupa’nın siyasal tarihinin ürünü olan ama giderek

AKP Genel Başkanı, nam-ı diğer Başbakan, «akil” adamlarını nasıl seçti? Toplumu kendi projelerine ikna etmekle yükümlü bu heyet-i sadıkaların seçiminde, öznel tercihleri dışında herhangi