Cansu Akbaş Demirel

Okumayı seven bir ülke değiliz. Türkiye’de kitap okuma oranı %4,5. Almanya’da bir yılda ders kitapları dışında basılan kitap sayısı 65 bin iken Türkiye’de bu

Hüsnü Arkan’ı seviyorum. Bir yorumcu olarak seviyorum. Yazdığı sözleri seviyorum. Sesini seviyorum. Solisti olduğu Ezginin Günlüğü’nü ortaokul yıllarımdan beri dinliyorum; tanışmam ise lise yıllarındaki

‘bir candan bin ölüme kederle’[1] Geçtiğimiz ay yine insanlar öldü. Genç erkekler öldürüldü. Türkler ve Kürtler. Biz izledik. Geçtiğimiz ay bir belediye başkanı, ilçesinin

Ruhi Su 20 Eylül 1985’te hayatını kaybetti. Bugün ölümünün 26. yılı. Çok zaman geçmiş ölümünün üzerinden; radyoda ‘Bas Bariton Ruhi Su’ anonsu duyulmayalı 50

Yaz başlangıcı ya hani, kuşlar soğuk gurbetlerden dönmüşken sıcak yuvalarına ve tam da aksini yapmışken ben; geç gelen baharla umutlarımız daha yeni yeşermişken… Ne

Daha ay tutulmasının etkisinden çıkamamışken birkaç dize takılıyor aklıma Dranas’tan: ‘Üzerinden örtüyü mü çekti bir el?/ Gece ayaklarından akıp giden sel;/ Seyrine doyulmuyor ruhunun,

Mayıs gelmiş, kapıya dayanmış. Umutlu, mevsime yakışır yazılar yazmak lazım. Lakin ne dışarıdaki hava fırsat veriyor ne de tanık olduğumuz olaylar. Bir yanda parçalanan

Orhan Kemal’in Hatırlattıkları Son birkaç haftadır pek çok kültür-sanat programında, gazetelerin sanat-sinema eklerinde özellikle bir eserin adını görüyoruz, hakkındakieleştiri yazılarını okuyoruz: 72 koğuş. Orhan

Gözaltında veya çeşitli yollarla çocukları kaybedilmiş anneler 21 Mart 1995’te gözaltına alınarak 55 gün sonra işkenceyle öldürülen ve bedeni kimsesizler mezarlığında bulunan bir başka

Ocak ayı geride kalırken, bir köşe yazısındaki iki cümle aklımda kalıyor: ‘Çünkü bizim en çok hafızaya ihtiyacımız var. Yaşananları sadece hatırlamaktan geçmiyor meziyet, bir