Ali İhsan

1960’lı yıllarda ortaya çıkan ideolojik gelişim ve dönüşüm sürecinin Kemalistler açısından son derece önemli bir değeri olduğunu ifade etmek gerekir. Bugün “Kemalist aydın” olarak

İktisatla ilişkimiz 12 Eylül öncesinde kaldı… Eskiler ve bizim gibi meraklı okurlar, devletçilik dönemini iktisatçıların elinden okurken; şu an hakim eğilim hiçbir iktisat bilgisi

Ulusalcılık kavramının Türkiye’de 90’lı yıllar hatta 2000’lerle birlikte siyasal gündeme dahil olması tesadüf değil. Siyasal literatüre girdiği günden itibaren de ifrat-tefrit sarmalından kurtulabilmiş bir

Ahmet Taner Kışlalı’nın en büyük itirazlarından biri “Atatürk’e evet, Kemalizme hayır” diyen yeni CHP-SHP geleneğinin gösterdiği sapmaya idi. Aradan geçen yaklaşık 30 yıllık süreçte

İktidar olmayı hedefliyoruz ancak kültürel hegemonyayı yeniden tesis edecek adımları atıyor muyuz? Hayır. Bu topluma bir program sunuyor muyuz yoksa yalnızca iktidarı eleştirmekle mi

Ortaklıklarından çok farklılıklarına meraklı bir toplum hiçbir zaman ulus olamaz. Birbirinden bu kadar nefret eden ve “öteki” olanı toplumsal alandan silmek isteyen köklü bir

Avrupa Şampiyonası’nın en aklımızda kalan karesi Merih Demiral’ın bozkurt işareti yapması oldu. UEFA’dan gelen ceza ile bir anda yine “geçici milliyetçi” duygularımız kabardı ve

Filistin meselesi, HAMAS iktidarından hatta AKP iktidarından bu yana sanki siyasal İslamcıların tapulu malı haline gelmiş gibi davranılıyor. İslamcı iki iktidar arasındaki ilişkilere indirgenmiş