Gözde Pektaş

Herkesin dilinde benzer cümleler: ”Ne olacak böyle? Bu gidişat nasıl sonlanacak? İçinde bulunduğumuz bu kabustan ne zaman uyanacağız? Yediden yetmişe herkesin ortak derdi, içine

“Tarlada, pazarda, bahçede, yolda, durakta başınız; düşünceli düşünceli önünüze düşüp duruyorsa, enseniz kararır… Başınızı dik tutun, enseyi karartmayın. Ve olup bitenlerle, olup biteceklere de,

Her geçen gün yoksullaşıyor, her şeye ve herkese olan güvenimizi, inancımızı yitiriyoruz. En önemlisi de geleceğe dair umudumuzu kaybediyoruz. Bu umutsuzluk neticesinde genç nüfusun

“İnsanı bilinmeyenin dokunuşundan daha çok korkutan hiçbir şey yoktur. İnsan bu dokunulma korkusundan yalnızca kitle içinde kurtulabilir. Korkunun karşıtına dönüştüğü tek durum budur. Bunun

  Yeni bir yıla başladığımız şu günlerde kış güneşinin verdiği sıcaklığın tadında kelamlar edip umut dolu cümleler yazmak isterdim. Fakat koşulların giderek kötüleştiği ve

İnsan kendini bilmeye başladığı dönemden itibaren çeşitli zorluklarla ve bu zorlukların getirmiş olduğu stresle mücadele halindedir. Hayat denilen bu yolculuk, tam da böyle bir

“Şiraze” farsça kökenli bir kelime. Ciltçilikte kitap yapraklarını, diplerinin ucundan birbirine bağlayan ve onları düzgün tutmaya yarayan ince bez şeriti anlamına gelmektedir. Özellikle eski

” Oturduğumuz semtte yaşıyordu. Duygularıma esir düştüm. Ailem karşı çıktı, yine de evlendim, kaçtım ona. Çok kısa bir sürede büyük bir yanlış yaptığımı anladım

“Güzel bir bahçemiz var, evin üç yanını kuşatıyor. İçinde meyve ağaçları, kediler, köpekler var. Evin içinden yukarıya doğru çıkan bir merdivenimiz, bir de kardeşim

Öleceğini bile bile yaşayan tek varlığın insan olduğunu biliyoruz. Bunu bildiğimiz halde kimi zaman ölümle burun buruna yaşarken çoğu zamanda hiç ölmeyecek gibi hayat