Özgün Emre Koç

Ülkemiz açısından yeni bir çağın şafağındayız. Cumhuriyetimiz ya yara bere içinde yattığı yerden ayağa kalkıp daha güçlü bir şekilde tarih sahnesinde hak ettiği yeri

Türkiye, tarihinin en fazla belirsizlikle dolu seçim sürecine doğru freni patlamış kamyon gibi yol alıyor. Bu harala gürele içinde makro siyaset, hemen hemen tüm

Türkiye İstatistik Kurumu’nun manipüle edilmiş enflasyon açıklamaları bugünün ve geleceğin en önemli yönetim problemlerinden birini tartışmayı zorunlu kılıyor: Bilginin demokratikleşmesi. TÜİK örneğinde deneyimlediğimiz üzere

AKP iktidarının 20. yılına giriyoruz. 2022’nin önceki birkaç yıl gibi ülke açısından pek iç açıcı bir tablo vadetmediğini kabul etmek gerekir. Özellikle 2015’ten beri

Romantizm, Kartezyen akıl anlayışına, modernitenin doğum sancılarına ve sanayileşmenin gelişimine bir tepki olarak ortaya çıktı. Sanayileşmenin başlamasıyla ortaya çıkan büyük toplumsal dönüşümlerin neden olduğu

  Türkiye son 20 yılda Cumhuriyet devrimiyle sahip olduğu kurumlarını büyük ölçüde kaybetti. AB ve ABD’nin Türkiye’de sözde vesayet rejimini demokratikleştirecek bir “sivil toplum

Kültürel evrimimizle biyolojik evrimimiz aynı hızda ilerlemiyor. Biyolojik açıdan 50 bin yıl önceki avcı toplayıcı atalarımızla hemen hemen aynıyız. Ancak kültürel ve teknolojik açıdan

Anadilinden farklı yeni bir dili öğrenenlerin sıkça deneyimlediği his zihinsel dünyasının sınırlarının genişlemesi, daha önce dünya olarak kabul ettiği kavramın sınırlarında adeta gedikler açılmasıyla

  Hangimiz anadilimizi öğrenme sürecimizi hatırlıyoruz? Örneğin sözcükleri ezberlemek için hangi öğrenme tekniklerine başvurduk? Sözcüklere getirilen ekleri hangi sırayla dizeceğimizi nasıl öğrendik? Özne-yüklem uyumu

Dilin ne kadar karmaşık bir iletişim aracı olduğunu dili kullanırken fark etmiyoruz. Konuşmak, eğer dil becerimizi etkileyen bir rahatsızlığımız yoksa hepimizin 6-7 yaşından beri