Anıl Poyraz

Tekrar merhaba!1 Bu ay ne yazacağımı nerdeyse hiç düşünmek durumunda kalmadım. Eylül 2020’deki yazımdaii bahsettiğim acı bir gerçeğin kendini çok açık bir şekilde göstermesiyle

“Bir kamyon domates satıp anca bir laptop alıyorsun. Katma değeri yüksek ürünler üretmeliyiz, teknoloji yoğun alanlara yatırım yapmalıyız.” diye başlayan nutuklara hepimiz yeterince aşina

Otoriter rejimlerin devamlılığı için hangi koşulların gerekli olduğu tartışmaya ve değişmeye açık olsa da öne çıkan bazı etkenlerin olduğunu söylemek mümkün. İlk olarak ülke

“Kim daha çevreci, kim daha sürdürülebilir davranışlar içinde?” sorusuna, çevreye yönelik duyarlılığa ve eylemlere dair çokça tekrarlanmış iddiaları yeniden düşünmemize neden olacak yanıtlar verilebilir.

  “Türkiye benim için en iyi tatil ülkesi olarak kalacak.” Böyle demişti Türkiye kökenli Belçikalı bakan Türk vatandaşlığından ayrılırken.i Türkiye’nin gidişatından duyduğu memnuniyetsizliği de

Geçen ayki yazımda Küçük Güzeldir kitabını temel alarak küçüklük ve yerellik tartışmaya bir başlangıç yapmıştım. Bu ayki yazım, kısmen o yazının devamı niteliğinde olacak.

Bir süredir, koronavirüs salgınıyla tekrar tartışma konusu olan şehir hastaneleri üzerinden büyüklüğün ve gösterişin sosyal, siyasi ve ekonomik arkaplanını tartışmayı düşünüyordum. Bu süreçte siyaseten

Sarı öküz kıssasını biliyorsunuzdur. Sürüyü toptan ortadan kaldırmaya gücü yetmeyen aslanın ilk hedefidir. Ağzının tadı kaçmasın isteyen diğer sürü üyelerinin de onayıyla ilk kurbandır.