2019 biterken 2020 yılında duygularımıza huzurun da katılmasını dilemiştik. Ne yazık ki olmadı… Ama başka duygular eklendi. Bu yıl biz sustuk duygularımız konuştu…
Öfke: Eve tıkıldık kaldık. Böyle hayat mı olur? nefret ediyorum evden!
Kaygı: evden çık da görelim ne oluyor. Olumsuz tanımlayacağın bir hayatın da olmaz.
Korku: Kaygıya katılıyorum. Öfke yine bizi tehlikeye atacaksın.
İğrenme: insanlardan covid 19 bulaşacak, insanlar çok pis ııykk!
Umut: birgün bitecek bu günler arkadaşlar,
Öfke: sus lütfen! Bitecekmiş miş… Dünyayı yakmak lazım bitmesi için.
Hasret: Öfke, sen umudun karşısında durdukça ben ailemden daha da uzak düştüğümü hissediyorum.
Kaygı: hasret ama yakınlarına zarar vermek istemezsin değil mi? ya bizden geçerse onları kaybedersek? Off düşündükçe delireceğim.
Sevgi: evet ya onlara zarar gelirse. Sevdiklerimizi korumamız gerekiyor.
Korku: Bir dakika arkadaşlar önemli bir tehlike altındayız. Covid 19’ a odaklandık da ev güvenli mi? Ev de güvenli değil ki. Evde kaldıkça evdeki adamdan şiddet görüyoruz. Öldürecek bizi. Dışarı da kaçamıyoruz. Bu insan covidden daha tehlikeli. Nereye gideceğiz? Gidecek yerimiz kalmadı koskoca dünyada. Herşey düşman gibi gözüküyor. Dışarısı da içerisi de çok korkunç.
Kaygı: Şimdi ne yapacağız? Her şekilde ölüyoruz.
Öfke: Ben dedim size bu dünya yanmadıkça kurtuluşumuz yok. Başka yerde kalacak maddi kaynağımız da yok. İşten ilk bizi çıkardılar. Alın işte size “adil dünya”. Beni susturmaya çalışıyorsunuz bir de.
Kaygı: Her şekilde ölme tehlikesi altındayız. Nereye gideceğiz, ne yapacağız? İşten de çıkarıldık. Maddi desteğimiz yok. Ailemizin yanına da gidemeyiz.
Umut: neyse ki 2021 geliyor…
