‘’ Hey sen!
Dışarıda soğukta bekleyen
Yalnızlaşan ve yaşlanan
Beni hissedebiliyor musun ? ‘’
Duvarın arkasındakiler, yalnız ve üşüyenler, bu size bir çağrıdır. O’nu dinlemek ister misiniz ?
Bir grup güzel beyin bir araya gelip hayatı anlatıyor her yönüyle. Uygar insanı anlatıyor.
Tutsaklığımızı ve özgürlüğü anlatıyor. Hem de en güzel şekliyle, notalarla yapıyor bunu.
Zamanı ve mekanı olmayan, geçmişin, çağımızın ve geleceğin müziğini yapmış eşsiz zihinler topluluğudur Pink Floyd. Enstrüman kullanımları, sahne performansları, derin anlam ve milyonlarca mesaj taşıyan şarkıları ile gerçek anlamıyla bir sanat ortaya koymuşlardır. Hatta çoğu insan için sadece sanat değil onlarınki, aynı zamanda bir hayat felsefesini bünyesinde taşır.
Her farkındalık sahibi insan bir şekilde çevresini aydınlatır. Pink Floyd bunu müzikle yapmayı başarmıştır.
Grup, Roger Waters(bas/vokal), Syd Barrett(gitar), Nick Mason(davul) ve Richard Wright(klavye) tarafından 1960’larda kurulmuş ve ismini o dönemin iki blues ustası olan Pink Anderson ve Floyd Council’den almıştır. Bunalımlı bir çocukluk geçiren ve babasını savaşta kaybeden Syd zihninden savaş, yalnızlık, acı duygularını hiçbir zaman atamamıştır. Bir süre sonra psikolojik rahatsızlıkları nedeniyle gruptan ayrılmış ve yerine David Gilmour gelmiştir.
Pink Floyd albümü dinlemek roman okumak gibidir benim için. Baştan sona her şarkı birbiriyle bağlantılıdır, birbirini tamamlar. Bu şarkılar sana kimi zaman yanlış giden şeyleri anlatır, kimi zaman ise yalnızlığı, yabancılaşmayı. İçinde bulunduğumuz sistemi anlatır tüm çıplaklığıyla ve acımasızca. Ayrımcılığı ve sıkıntıyı, çaresizliği ve korkuyu. Umudu, sevgiyi, dostluğu.. İçimizdekileri anlatır bize. İşte bu yüzden her insan Pink Floyd şarkılarında kendisinden bir parça bulur ve dinleyen herkesin hayatında bir iz bırakır.
Nedir hayat ? Ne yapıyoruz bu gezegende ?
Sona geldiğimizde ve arkamıza dönüp baktığımızda ne söylerdik yaşama dair ?
Ya da yeni doğan bir bebeğe söyleyeceklerimiz ne olurdu ?
‘’Breathe’’ ile öyle güzel, öyle gerçek özetlenmiş ki hayat:
‘’Solukla, solukla havayı
Korkma umursamaktan
Git, ama terk etme beni
Bak etrafına ve seç kendi toprağını
Yaşamın boyunca ve uçabildiğin tüm yükseklikler
Ve dağıtacağın gülücükler ve akıtacağın göz yaşları
Ve tüm dokundukların ve tüm güldüklerin
Budur işte tüm yaşayıp yaşayacağın
Koş tavşan koş
Kaz o çukuru, unut güneşi
Ve sonunda işin bitince oturma sakın
Zamanıdır bir tane daha kazmanın
Yaşamın boyunca ve uçabildiğin yükseklikler
Ancak gelgitle sürüklenirsen eğer,
Korursan dengeni en büyük dalganın üstünde
Koşarsın erken bir ölüme doğru.’’
Varoluşun epik tınılarını barındırır ‘’High Hopes’’
geçmişe yolculuk yaparsın, insan olmayı sorgularsın, doyumsuzluğun vurulur yüzüne:
‘’Sonsuza dek arzu ve tutkuyla yüklü
Bir açlık daha var doyurulmamış
Yorgun bakışlarımız hala başıboş geziniyor ufukta
Çakılıp kaldığımız halde bu yolun üzerinde defalarca’’
Gördüğün, yaşadığın şeyler karşısında çaresizliğin içine düştüğünde, üzüntü, huzursuzluk sardığında tüm bedenini, uzaklaşırken etrafındaki her şeyden, kendinden bile, ve o yabancılaşmanın getirdiği hissizlik duygusu gelip yanı başına oturduğunda, ‘’comfortably numb’’ en iyi arkadaşın olacaktır:
‘’Bana nerenin acıdığını gösterebilir misin ?’’
‘’Hiç acı yok, uzaklaşıyorsun.
Ufukta kaybolan geminin dumanından.
Sen sadece dalgaları aşıp gelebilirsin.
Dudakların kıpırdasa da duyamıyorum ne dediğini.
Çocukken ateşim çıktığında elim sanki iki balon gibi şişmişti.
Şimdi aynı duyguyu yine yaşıyorum.
Açıklayamam, anlayamazsın.
Bu ben değilim.
Son zamanlarda rahat bir uyuşukluk içerisindeyim.’’
Hepimizin tam da şu an yanımızda olmasını dilediği birisi vardır.
Çok uzaktadır belki, ulaşamayacağın kadar.
belki de göçüp gitmiştir bu dünyadan, nerede olduğunu bile bilmiyorsundur. Zihnine kazınan Son bakışı, son gülüşünü düşünerek keşke burada olsaydın dersin milyonuncu kez.
Onları, özlediklerini çağırırsın ‘’wish you were here’’ ile, öyle dokunur ki kalbine, daha da özlersin:
‘’Nasıl isterdim, nasıl isterdim burada olmanı
Biz yalnızca iki yitik ruhuz, yıllardır bir akvaryumda yüzen
Hep aynı yerde koşan
Ne buldun ? Aynı eski korkuları mı ?
Keşke burada olsaydın’’
Bu insanların ortaya koyduğu müzikler ‘’insan olmayı’’ daha anlamlı hale getiriyor. Duygularımızı daha da yüceleştiriyor. Her dinleyişte bir öncekine göre daha anlamlı hale geliyor, daha da içine işliyor.
Hem karanlık hem aydınlık, hem iyi hem kötü yanlarına aynı anda işliyor müzikler. Kaotiktir, düzenlidir, siyahtır, beyazdır, acı verir, huzur verir. Farklı bir boyutta, tarifi olmayan hislere sevk eder.
Aşk üzerine hiç şarkı yapmamalarına karşın toplumsal sorunlar, savaş karşıtlığı, yabancılaşma gibi konuları sıkça işlemişlerdir ve her zaman evrensel değerlerin yanında olmuşlardır.
Okulda, derslerde, öğretmenlerin sana öğrettikleri, yaşadıklarına ve hissettiklerine karşı yetersiz kaldığında, seni isimsiz, sessiz ve sıradan bir insana dönüştürmek için etrafına o karanlık duvarı inşa etmeye çabaladıklarını anladığın anda:
‘’Eğitime ihtiyacımız yok
Düşünce denetimine de ihtiyacımız yok
Sınıflarda aşağılanmaya da
Öğretmenler, rahat bırakın çocukları
Hey öğretmen ! rahat bırak biz çocukları
Hepsi hepsi, yalnızca duvardaki bir başka tuğla
Yalnızca duvardaki bir başka tuğlasın sen.’’
‘’Another brick in the Wall(part 2)’’ parçasıyla Pink Floyd dünyadaki eğitim sistemini derinden etkilemiştir. Çoğu insan tarafından öğretmenlere ve okullara karşı geliş olarak algılanmış fakat esasen bizlerinde içinde bulunduğu, öğrencilerin kişiliklerini dikkate almayarak tek tipleştiren, yaratıcılıklarından eser bırakmayan, düşüncelerini kontrol etmek isteyen baskıcı, ezberci eğitim sistemi ve hocalar için yazılmış zaman ötesi bir şarkıdır.
Kimi zaman insanlar bunu okullarındaki eğitime karşı slogan olarak kullandı, yeri geldi hükümet politikalarına karşı kullanıldı. O dönemin Güney Afrika yönetimi parçanın okullarda dinletilmesini, Sovyetler Birliği gibi bazı ülkeler ise ülke genelinde albümü(The Wall) ve Pink Floyd’u yasakladılar.
‘’Sınav kağıdına bakabilirsin ama eğer fazla not verdiysem kırarım.’’ Diyerek tehdit eden, kendini yenilemeyen ya da yeniliğe açık olmayan, sırf para kazanmak için bu mesleği seçmiş, bencil, az emek çok para zihniyetiyle hareket eden, her fırsata öğrencinin şevkini kıran ve onları düzene sokulması gereken bir topluluk olarak gören tüm eğitimcilerimiz, sizin eğitiminize ihtiyacımız yok.
Bir kağıt parçasına tapan, onun uğruna köleleşmiş, kendisini, karakterini kaybetmiş, metaya bağımlı, tüketmeden var olamayacığını düşünen insanları gördüğünde,
Nasıl daha iyi bir tüketici olacağını anlatan hocalarını dinlerken,
Sonu gelmeyen savaşlar, bombalanan şehirler, dökülen kanlar karşısında duyduğun öfkeye, üzüntüye eşlik eder ‘’money’’ :
‘’Para, çek git
Daha yüksek maaşlı bir iş bul ve kendini iyi hisset.’’
‘’Para, bir şanstır o
Sakın verme bana o insanı melek yüzlü yapan pisliği
İçindeyim birinci sınıf seyyar hi-fi setimin
Ve sanırım bir Lear Jet’e ihtiyacım var .’’
‘’Para, bir suçtur o
Eşit olarak paylaşılan, fakat benim pastamdan bir dilim almayın sakın!
Para, derler ki kaynağıdır günümüzdeki tüm kötülüklerin
Fakat maaşınıza zam isterseniz eğer, şaşırtıcı olmaz onların zırnık koklatmamaları’’
Boşa harcadığın zamanların gelir aklına,
yapmak isteyip yapamadıkların, vazgeçtiklerin, yarı yolda bıraktıkların, ertelediklerin, kaçırdıkların..
Söylemek isteyip de söyleyemediklerin,
Teker teker tükettiğin sayılı dakikaların, nefeslerin,
‘’time’’ ile vurulur yüzüne:
‘’Sıradan bir günü oluşturan anları sayarak
Zamanı parçalarsın, kolaycacık harcarsın
Doğduğun topraklarda bir parça toprağın üstünde dolanarak
Sana yol gösterecek birini, bir şeyi bekleyerek.’’
‘’Güneşin altında yatmaktan, evde yağmur izlemekten yorgun
Daha gençsin ve yaşam uzun, harcayacak vaktin var bugün
Ve bir de bakarsın ki 10 yılı bırakmışsın ardında
Kimse söylememiştir sana ne zaman koşacağını
Kaçırırsın başlama işaretini.’’
‘’Ve sonra koşarsın güneşi yakalamak için
Fakat o güneş batmakta
Ve dolanmakta tekrar sana görünmek için
Güneş aynı güneş
Sadece sen, sen bir gün daha yakınsın erken ölümlere.’’
Düşlediklerine dönüp bakar mısın ? nedir düşlerin ?
Bir daha bakar mısın, onlar gerçekten senin düşlerin mi ?
Yaptığın seçimlerin, aldığın kararların kaçı sana ait ? Ya da gerçekten seçim yapma hakkı veriliyor mu sana yaşamında ?
Kurduğun hayallerinin, planlarının kontrolü tamamen senin elinde mi ?
Tereddütün mü var ?
O halde hoş geldin makineye:
‘’hoşgeldin evlat, hoşgeldin makineye
Neler düşledin ?
Tamam, biz söyledik sana neler düşleyeceğini.
Büyük bir yıldız düşledin, sıkı gitar çalardı,
Her zaman lüks restoranlarda yerdi.
Jaguar’ını sürmeye bayılırdı.
Bu yüzden hoşgeldin makineye.’’
Korkularımızdan, acılarımızdan kurduğumuz, bizi yalnızlaştıran, ayıran o duvarı yıkmak aslında hepimizin görevi. Kendini sürekli tekrar eden korkunun, baskının ve şiddetin üstesinden ancak bakış açımızı değiştirerek ve yalnız olmadığımızı fark ederek gelebiliriz. ‘’outside the wall’’ ile Pink Floyd umudun kapılarını aralamıştır.
‘’Yalnız başınıza ya da ikişer ikişer
Sizi gerçekten seven birileriyle
Yürüyün duvarın dışında bir aşağı bir yukarı
Bazılarınız el ele
Bazılarınız toplanmış grup halinde
Allahın cezaları ve düzenbazlar kafa tutuyorlar
Ve onlar her şeylerini yüklediklerinde size
Bazılarınız sendeleyip düşüyor, Her şeye rağmen kolay değil
Yüreğinizi korumak çılgın heriflere karşı’’
Kurulduğu tarihten, 1960’lardan bugüne gittikçe daha büyüyerek, daha değerleşerek gelmiştir Pink Floyd. Arkamızdan gelen her yeni neslin onları tanıması ile de daha da büyüyecektir. Dünyaya güzellik katacaktır Onların ders niteliğinde müzikleri ile yetişenler, gerçekten kalbiyle dinleyip, içselleştirenler. Çünkü ‘’İnsan olma’’yı anlamış, empati yeteneğine sahip, kötülüklerden arınmış, güzellik için çabalayan bireylerdir onlar. Kendini sorgulamanı sağlar Pink Floyd, dinlerken içine döner, kendinle karşılaşır ve kendini tanırsın.
Pink Floyd dünyasının kapıları sonuna kadar açık. Girdiğinde göreceksin, masmavi gökyüzü, parıldayan güneş altında umudun, özgürlüğün, güzelliğin şarkılarını söylediklerini el ele.
‘’Hey sen! hiçbir zaman umut olmadığını söyleme bana.
Birlikte ayaktayız, yıkılırız bölününce.’’
