Sevgili dostum Özkan Gülkaynak’la yeniden buluştuk. Kayıtsız III ve yoldaşı Deniz’le Kaynarpınar’dan demir alıp, yelken basmış. Saipaltı limanın girişinde karşıladım onu.
Teknesini karaya bağladık. Suya atlayıp, tonoz bağlantısını da sağladı.
Özlemişiz, sohbet başladı.
Dünyayı yelkenli teknesiyle tek başına dolaşan Özkan’la sohbet, doğal olarak önce denizlerden, denizcilerden, doğadan, teknelerden başladı. Memleketin halinden devam edip geçen yıldan bu yana dört katlı yapılaşmanın Karaburun’u ve doğasını ne kadar çok bozduğuna kadar daldan dala uzandı.
Olan bitene, yaşananlara, bozulmaya, kötüye gidişe kızdık, söylendik durduk birlikte.
Akşam programını konuşurken Özkan hemen tekneden atlayıp, denizden erzak toplamaya başladı. Yarım saat sonra akşamki menüyü söyledi.
“Size saçalan ziyafeti var” dedi.
Hiç duymamıştım. Eskiden Çeşmealtı ve Seferihisar kıyılarında yapılırmış. Pek bilinmezmiş.
Saçalan sığ sularda, kayalara tutunarak yaşayan bir canlı.
Özkan’ın anlattığına göre, dokunulduğunda denizanası gibi bir kimyasal salgılayarak can yakıyormuş ama sıcak suyla karşılaşınca bu özelliğini yitiriyormuş…
Ambarseki köy kahvesinin eşsiz manzarasında çaylarımızı yudumladıktan sonra bizim köye, Saip’e, geldik.
Taşavlu’da denize karşı bira sohbetinin ardından eve geçtik.
Özkan mutfağa girdi, yemek hazırlıklarına başladı.
Terasta soframızı kurduk ve yemeklerimiz masaya taşıdık.
Doğrusu çok lezzetliydi saçalan.
Nergiz Hanım ilk lokmanın ardından itiraf etti. “Doğrusu mutfakta gördüğümde ben bunu asla yemem diye düşünmüştüm ama yanılmışım, çok lezzetliymiş” dedi.
Tarifini merak ettiniz değil mi?
Yok söylemeyeyim, bu arada yeni bir haber vereyim. Özkan bilinmeyen deniz yemekleriyle ilgili bir kitap hazırlıyor. Yayınlanınca oradan öğrenebilirsiniz.
Sohbetimiz gecenin ilerleyen saatlerine kadar sürdü.
Özkan’la Deniz’i yolcu ederken duyarlı, içten, güzel bir insanla, bir arkadaşla paylaştığımız zamanın keyfi çok özeldi. Buradan da söyleyeyim; her şey için teşekkürler Özkan.
İyi ki varsın…
