Atatürk için çok şey yazıldı. İstatistikçiler işi sayılara döktüler. 3000 kitap, 10.000’ler ce makale, bir o kadar da hâtırat yazıldı, dediler. İşin ilginç yönü, bu yapıtların 493 gibi önemli bir bölümünün Almanya’da, 367’sinin Fransa’da, 141’inin İngiltere’de, 510′ unun da başka ülkelerde yayınlanmış olmasıdır. Bu sayılar, 25. ölüm yıldönümünden sonra yayınlanan kitapların dışındadır ve UNESCO’nun çıkardığı kitaplarla toplam daha da kabarmaktadır.
En büyük yazarından, en küçüğüne kadar yerli ve yabancı binlerce kalem, Atatürk’ü anlatmak için sanki yarışa girdiler. Hepsi ayrı bir yönden, çocukluğu da içinde olarak «asker, ihtilâlci, devlet adamı, devrimci, ıslahatçı» Atatürk’ü anlattılar.
Yalnız ölümü üzerine yazılanlar bile koskoca bir kitaplık doldurur. Ama O’nun özel yaşantısına pek az yer verildi denebilir.
Oysa yeni bir Türkiye yaratan bu büyük adamı anlatmak, yeni yetişen kuşaklara duyurabilmek için O’nun nasıl yaşadığını, özelliklerini de en ince noktalarına kadar bilmek gerekiyordu.
Ata’nın yakınları, arkadaşları, zaferi beraber kazandığı, Cumhuriyeti beraber kurduğu, Devleti beraber yönettiği kimseler de zaman zaman O’na ilişkin anılarını yayınladılar. Özel yaşantısını –derinliğine inebildikleri oranda- anlatmağa çalıştılar.
Ama bunların çoğu eksik, birbirini bütünlemekten uzak, belirli yol izlemeyen parça parça anılardan ileri gidemedi.
Geçen yıllar Atatürk’ün yaşantısını filme alacak olan yabancı filmciler, seçtikleri yüzlerce kitap arasında O’nun özel yaşantısına ilişkin bir şeyler aramışlar, ancak böyle bir bilgiyle senaryolarına gerçek bir hava verebileceklerini ve Büyük Kahraman’a yaraşık bir kordelayı, ancak bu şekilde çevireceklerini söylemişlerdi.
Fakat ne yazık ki, onların ellerine verebileceğimiz istedikleri yeterlikte derli toplu bir yapıt yoktu.
Atatürk’ü daha iyi tanıyabilmek, anlayabilmek için O’nu bütün yönleriyle öğrendikten başka, özel yaşantısını da bilmek gerekir:
Atatürk nasıl bir insandı? Her gelip geçici insan gibi 24 saatini nasıl doldurur, ne yer, ne içerdi? Nasıl çalışır, ne zaman uyur, hangi arkadaşlarını üstün tutar, sakin ve sinirli zamanlarında ne yapar, kimlerle geziye çıkardı?
Şakaları, öfkesi, sitemleri, kuşkusu, sevgisi, nefreti nasıl olurdu? Hangi kitapları okur, hangi müziği dinler, hangi renkleri, mevsimleri sever, hangi içkiyi kullanırdı?
Evlilik yılları çok kısa süren Atatürk’ün kadınlar karşısında tutumu neydi? Ata’nın hayatına girmiş kadınlar var mıydı?
Cumhuriyetin ilk yıllarından ölümüne kadar Atatürk’ün değindiği insanlar, Ata’yı ziyaret eden yabancı devlet adamları ve hükümdarlarla yapılan görüşmelerin kitaplara geçmemiş en gizli yönleri, Atatürk’ün gezileri, Atatürk’ün manevî evlâtları, Atatürk’e ilişkin bilinmeyen fıkralar ve bir çok saklı kalmış gerçekler…
Bunları eksiksiz, hiç bir etki altında kalmadan yazabilmek için gece ve gündüz her an Atatürk’ün yanında bulunmak, yataktan çıkışından, yatağa girişine dek bir gölge gibi peşinden gitmiş olmak gerektir.
İşte Atatürk’ün tam on iki yıl emrinde çalışmış, hizmetini görmüş, o dönemin bütün gerçeklerini O’nun sofrasında, O’nun ağzından dinlemiş; Ata’nın İstanbul’a geldiği 1927 yılından, ölümüne dek yanından ayrılmamış, sofrasını kurup kaldırmış, yalnızlık anlarında derdine ortak olmuş, bir adamın kelimesine kadar not edilen tarihe geçecek anıları…
Atatürk’ün görevine ilk girdiği ân, O’na ilişkin anıları not ederek saklamak, ileride Türk tarihi yazacak tarihçilerin eline bir belge vermek istediği halde, Saraya şvester (hizmetçi) olarak alınan Alman kadını Havuzdame’nin tuttuğu notlar yüzünden kovulduğunu görünce aynı akıbete uğramamak için anılarını herkes uyuduktan sonra gizli metodu ile yazan Atatürk’ün en çok sevdiği ve kendisine en yakın tuttuğu adam…
Bu kitapta merakla okuyacağınız anılar, yüzde yüz doğru olup, basit bir sofracının görüş açısından kaleme alınmıştır. Şimdi sözü tam on iki yıl hizmetini görmüş Atatürk’ün «Çelebi» si Cemal Granda’ya bırakıyoruz.
http://68dayanisma.org/index.php/component/attachments/download/112.html