İki olay, bir rastlantı ve iki tepki! Daha doğrusu bir tepki bir de tepkisizlik. Her şey o kadar ortada ve anlaşılabilir ki. Yeter ki görülsün, algılansın!
Her ikisi de trajedi!
Çoğunluğu Belçikalı, bir bölümü Hollandalı İsviçre Alpleri’ndeki otobüs kazası sonucu yaşamlarını yitirdiler. Ölenlerin çoğunun çocuk oluşu üzüntüyü katlayan bir etken oldu!
Belçika’daki tepki : Ulusal yas!
Yer Afganistan. Orada neyle görevli oldukları anlaşılamayan Türk askerlerinden 12’si bir helikopter kazası sonrasında yaşamlarını yitiriyorlar.
Türkiye’deki tepki : Yok hükmünde. Televizyonlar, radyolar böyle bir olay yaşanmamış gibi davranmaktalar.
Böyle bir günde Bahriyelilerimizin dışarıda olanlarının Hint Okyanusu’nda korsan avında olduğu da bir haber olarak ter almaktaydı televizyon kanallarında.
Böylesine kayıpların Türkiye’de sıfır tepkiyle karşılanması nasıl yorumlanmalı?
Tepkisizliğin yanı sıra özellikle Afganistan kaynaklı haberlerin yüzeyel olarak verildiği ve deyim yerindeyse gözden kaçırılmaya çalışıldığı gibi bir izlenim de edinmek mümkün.
Olağan koşullar altında yapmadığımızı böylesi acılı bir ortamda yapacağımızdan mı korkuluyor acaba?
Olmaz ya! Olur da birileri «Türk Ordusu Afganistan’da ne yapıyor?” diye sorar korkusu mudur bu sessizliğin nedeni?
Kendi ülkesinde yıkıma uğratılan, silikleştirilen Türk Ordusu Afganistan’da kimlerin çıkarlarının koruyuculuğuna soyunmuştur? Ya da, Hint Okyanusu’nda korsan avlama peşindeki Bahriyelilerimiz kimlerin çıkarlarının bekçiliği peşindedir?
Kirli, utanç verici ve her gözesine dolar kokusu sinmiş kirli savaşlarda figüranlık rolü verilen Türk askerinin ne dirisi ne de ölüsü değer taşımamaktadır.
12 askerimizin kaybının acısı gösterilen tepkisizlikle daha da katmerleniyor!
