Sabah oğlum geldi sarıldı, bayramımızı kutladı.
Ailece kucaklaştık sevgiyle.
Işıklarla kalsın babamı anımsadım o an…
Bir fotoğraf düştü yıllar öncesinden.
Giresun… Daha ilkokul öncesi.
Bir 29 Ekim sabahı, bayramlıklarım giydirilmiş, elimde bayrak, saçlarım taralı.
İlk kravatlı anım sanırım.
Ayakları nalınlı, yoksul bir balıkçı köyünden seçilmiş, sonra devrimin okullarında cumhuriyet ülküsüyle yetişmiş, Kızılçullu, ardından Hasanoğlanlı eğitimcinin elinden tutuyorum gururla.
O adam babam, babam cumhuriyet o an.
Benim gibi daha birçok çocuğa,
Cumhuriyetin faziletiyle yetişmiş insana, hangi güç babasını yasaklayabilir ki?
***
Son yıllar…
Ulusal bayram kutlamalarına getirilen kısıtlamalar ve yasaklar.
Asık yüzlü devlet törenlerini kaldıracaktınız sözüm ona.
Sanki değilmiş gibi, halkın olacaktı bayramlar hani?..
Bayramların özünü boşaltan sizler değilmiş gibi.
İstihbarat dediniz, provokasyon dediniz, valilerinize topu atıp.
Yasaktı, her şey yasak.
Pastanelerdeki buluşmalar hariç bayram, seyran yasak.
Anıtkabir’e, Atatürk’e çiçek, bayrağa yasak.
Miting, gösteri, yürümek yasak…
Zorunuzdan mı, hangi korkunuzdan?
Bu kez tuttunuz 29 ekim arifesinde Atatürk’ün kurduğu mecliste, AKP grup başkanvekili sıfatıyla yer alan zat ”
Cumhuriyet; bizim lügatimizi, alfabemizi, dilimizi hasılı bütün düşünme setlerimizi yok etmiştir”
dedi.
**
Ne oldu ama!
Yasaklar boyu nNe tehdit, ne gözdağı, ne genelge…
Ne panzer, ne polis, ne barikat.
Vız geldi halka faşizan yasak.
Kul değil birey, ümmet değil milletti çünkü onlar.
Cumhuriyet özgürlük.
On binlerin yüreklerinde devrim coşkusu, Atatürk sevgisi.
Yürümedi, koştular adeta alanlara.
Koştular Ata’ya…
Stadyumlarda hep birlikte 99. Yıl Kutlamaları, Atatürk, cumhuriyet marşları, laiklik sloganları…
Baktılar olmuyor, son dönem cumhuriyet vurgusu, ağızlarına almaya kaçındıkları Atatürk adı.
“Ey Türk istikbalinin evlâdı! İşte, bu ahval ve şerâit içinde dahi, vazifen; Türk istiklâl ve Cumhuriyetini kurtarmaktı” çünkü…