Elif Güneş Deniz

Nil Karaibrahimgil’in maziye bilet hediyeli fotoğrafını gördüm geçenlerde, telefonlarda kontörlü hat kullandığımız dönemlerden. Fotoğraf karesine bakınca “Dedim ya… Ben Özgürüm!” cümleleri yankılanmaya başladı istemsizce

İlkokuldayken, her yeni yılda devir teslim töreni misali bir temsil sahnelerdik. Bir öğrenci pamuktan yapılmış -bu nedenle sürekli düşüp duran- sakalı ya da kaymasın

2020’nin son günlerini yaşıyoruz. Her sene aralık ayında yaptığımız koca bir yılın muhasebesi ilk defa bu kadar zor belki. Kadın cinayetleri, aile içi şiddet,

“Kimsin Sen?” Bu cümle bir film sahnesinde geçseydi, kelimeler dramatik bir ses tonuyla yankılanır ve kamera yavaşça elimdeki yarısı boş -haliyle yarısı dolu- bardağa

İstiyorum ki; anıları, düşünceleri, duyguları sadece bir asa yardımıyla kolayca alıp, düşünseli çanağına aktarabileceğimiz bir gerçeklik olsun. Mesela… Tıpkı Harry Potter dünyasında J. K.

  Güldünya’yı unutmadık. Münevver’i, Ayşe Tuba’yı, Emine’yi, Özge’yi, Ceren’i, Şule’yi, Güleda’yı, Seda’yı, Pınar’ı… Hiç unutmadık… “Susmamız oturmamız Hep boyun eğmemiz Hayatı seyretmemiz İstendi bugüne

Pandemi ile mücadele devam ediyor. Sürecin getirdiği alışkanlıklar, alınan önlemler ve eski sıklığını yitiren bazı davranış örüntüleriyle beraber yeni bir kavrama merhaba diyoruz: “Yeni

Küresel ve toplumsal olgulara, kavramlara yüklenen anlamların tarihsel süreç içinde değişime uğraması kaçınılmazdır. Bu değişim, aynı toplumun farklı kesimlerinde bile çeşitlilik gösteren ve çağlar